มุฮัมมัด อะบูลกอซิม อิบน์ เฮาก็อล (อาหรับ: محمد أبو القاسم بن حوقل‎; เกิดที่นุศ็อยบิน เมโสโปเตเมียตอนบน)[1] เป็นนักเขียน นักภูมิศาสตร์ และผู้บันทึกเหตุการณ์มุสลิมชาวอาหรับในคริสต์ศตวรรษที่ 10[2] เขาออกเดินทางสำรวจระหว่าง ค.ศ. 943 ถึง 969[3] ผลงานสำคัญที่เขาเขียนใน ค.ศ. 977 มีชื่อว่า ศูเราะตุลอัรฎ์ (صورة الارض; "โฉมหน้าของแผ่นดิน") ปีที่เขาเสียชีวิตซึ่งคะเนจากงานเขียนของเขาเป็นปีหลัง ฮ.ศ. 368/ค.ศ. 978